Interview Saw Klo Htoo (40)
“Ik kom uit een dorpje in Karenstate. Mijn moeder stierf toen ik heel jong was aan malaria. Mijn ouders waren boeren. Ons dorp raakte geisoleerd toen dorpelingen uit de omgeving moesten vluchten naar Thaise vluchtelingenkampen omdat hun dorpen door het Birmese leger geplunderd waren en in brand gestoken. Wij in ons dorp werden door het Birmese leger gedwongen om als pakezels voor het leger te werken. De mensen in mijn omgeving waren altijd doodsbang en op de vlucht voor het Birmese leger.
Saw Klo Htoo, foto gemaakt in 2008
In 1985, ik was 17, werd ik soldaat bij het Karen leger de KNLA. Ik klom op tot korporaal en vlak voor ik gewond raakte werd ik luitenant. Ik ben betrokken geweest bij veel grote en kleine gevechten. De grote slag bij Mae Tha Woe in 1988, Mae La 1989, Sleeping dog hill in 1992 en veel andere confrontaties met het Birmese leger.
De moeilijkste slag was die bij Sleeping Dog Hill. Het was de langste en zwaarste strijd die ik heb meegemaakt. Het Birmese leger zette hier veel en heel modern bewapende soldaten in. Zij vielen ons ook aan uit de lucht.
Enorme verliezen werden aan beide kanten geleden. Elke dag stierven veel mensen. Ik was ook betrokken bij veel gevechten met de DKBA. Ik diende bijna 13 jaar in het leger, tot 1998.
In mijn leven heb ik zeker meer dan 300 landmijnen gelegd. Ik was daar zeer ervaren in. Maar ik weet nog steeds niet hoe het ongeluk heeft kunnen gebeuren. Ik herinner mij die ochtend nog wel heel goed. Na het ontbijt vertrok ik met zes van mijn soldaten om op een flinke afstand van ons kamp mijnen te gaan leggen. We wilden ons kamp beter beveiligen tegen aanvallen van het Birmese leger. Ieder van ons had tien landmijnen bij zich. Het was december en die dag heel erg heet. Ik had al een aantal mijnen gelegd toen ik last van de warmte kreeg en een beetje dizzy werd. Juist op het moment dat ik bijna klaar was met het leggen van de laatste mijn. Ik begrijp het nog altijd niet, maar toen ik opstond raakte ik per ongeluk met mijn voet die landmijn.
Al toen ik soldaat werd heb ik mij vast voorgenomen om als ik zwaar gewond zou raken ik een einde aan mijn leven zou maken. Maar direct na het ongeluk pakten mijn vrienden mijn geweer af. Nadat bleek dat ik voor de rest van mijn leven mismaakt zou zijn heb ik nog twee keer geprobeert om mezelf op te hangen.
Maar niet succesvol, ik kon het nauwelijks en mensen zagen mij bezig. Zij zagen mij en ik hun niet, blind als ik ben.
Het was heel erg moeilijk om het leven weer op te pakken en te accepteren dat ik nu ben zoals ik nu ben. Ik voelde me waardeloos, nutteloos en helemaal niets in deze wereld. Het leven was eenzaam en verdrietig. Het gaat nu veel beter met me. Dankzij het feit dat we samen liederen kunnen zingen en veel muziek samen maken. Maar ook doordat we onze ervaringen met elkaar kunnen delen. Voorheen zaten alle mismaakten weggestopt in hun hutten, alleen. Nu zijn we dagelijks samen en lachen weer.
Ik heb mijn tattoos als bescherming aan laten brengen. De meeste soldaten kiezen dan voor een sterk en dapper dier zoals een tijger. Om te laten zien dat je net zo dapper bent.
Op mijn borst heb ik een tekst laten tatoueren: Ik zal dapper zijn voor mijn volk en loyaal aan hen tot ik sterf.