Interviews met gehandicapten in vluchtelingenkamp Mae La. Deze interviews zijn gepubliceerd in Dagblad Trouw op 6 augustus 2008, er is bij dit interview ook een film gemaakt.
Interview Saw Nor
Ik woonde in Karen state, in het dorp Nuer Kee in het vijfde arrondisement in Birma. Mijn dorp is aangevallen en platgebrand door het Birmeese leger. Dus wij ontvluchtten ons dorp en kwamen naar het grensgebied. Eerst woonde ik in het grensgebied bij Mae Tae Traw.
Toen ik 16 was hoorde ik dat er hevig gevochten werd in het Mae La gebied. Toen heb ik besloten om soldaat te worden, dat was in 1986. Ik raakte gewond in 1989. Op een dag viel het Birmese leger ons kamp aan en trok zich vervolgens terug. Wij kregen de opdracht om het gebied te controleren en de mijnen die de Birmezen gelegd zouden kunnen hebben te lokaliseren en op te ruimen. We vonden mijnen die ze in de grond verstopt hadden. Toen ik een van die mijnen wilde ontmantelen explodeerde hij in mijn handen. Ik verloor mijn handen en mijn gezichtsvermogen. Toen ik ontslagen was uit het ziekenhuis heb ik een tijd lang in een legerbarak gewoond. Maar als soldaat was ik waardeloos geworden.
Familie van Saw Nor, foto gemaakt in 2003
Een jaar later ontmoette ik mijn vrouw en in 1990 trouwde ik. Vlak daarna, in 1991, vluchtten wij naar vluchtelingenkamp Mae La. Sindsdien wonen we hier. Al mijn vier kinderen zijn hier in het vluchtelingen kamp geboren.
Sinds ik in het kamp woon doe ik eigenlijk niets, Als vluchteling krijgen wij ons eten van TBBC. Werken mogen we niet. Ook mogen we het kamp niet verlaten. Sinds 2003 is er in mijn leven niets veranderd, elke dag is hetzelfde.
Mijn dromen zijn gericht op mijn kinderen, mijn zonen. Ik wil dat zij kunnen studeren en een goede opleiding krijgen. En dat zij eens nuttig kunnen zijn voor hun volk. Want ikzelf kan niets meer voor mijn volk doen. Ik zing veel en maak liedjes en ik heb meer dan honderd verzen uit de bijbel van buiten geleerd. Mijn favoriete bijbelvers is Kronieken 2 hoofdstuk 7 vers 14/15.
Ik ben bekeerd tot het Christendom nadat ik verminkt ben geraakt, daarvoor was ik animist.
Al mijn kinderen gaan naar school. De oudste is tot groep 8 gekomen. Die is op 4 maart 2006 naar Amerika geemigreerd. Hij woont nu in de stad Omaha. Hij kon naar Amerika gaan door bemiddeling van de UNHCR die samenwerkt met de Amerikaanse overheid bij de selectie van vluchtelingen die willen emigreren. Hij wilde graag naar Amerika want een paar vrienden waren hem al voor gegaan. Ik heb hem niets in de weg gelegd. Ik maak mij wel zorgen om hem, hij is nog erg jong (18) en helemaal alleen vertrokken. Ook sprak hij geen woord engels en had nog nooit het leven in een grote stad ervaren. Hij begeleidde mij altijd op de gitaar als ik mijn liedjes zong. Altijd als ik zing mis ik hem. Ik weet ook niet hoe het hem vergaat in Amerika, maar ik weet zeker dat hij zijn best doet om zich te redden daar. Wie hem daar steunt weet ik niet, misschien wel iemand daar in Amerika. Hopelijk zie ik hem terug op een dag.
De jongsten willen ook emigreren naar Amerika, maar die zijn nog erg jong. Hopelijk hebben ze daar een betere toekomst. Als het hun goed gaat komt er een dag dat ze ons kunnen helpen, want zij zijn onze hoop.
Als de situatie in Birma verbetert ga ik zeker terug, want het leven hier is niet zo als het was in mijn eigen land. Hier hebben we geen enkele vrijheid, we mogen niet werken en het kamp niet verlaten.
Familie van Saw Nor, foto gemaakt in 2008
De zoon rechts op de foto:
Ik wil studeren tot ik de hoogste opleiding hier in kamp Mae La heb afgemaakt. Ik kan mijn volk het best dienen als leraar.
De jongste, in het midden op de foto:
Ik wil soldaat worden. Net als mijn vader. Ik wil vechten. Ik was erg onder de indruk toen ik soldaten zag met hun uniformen en hun wapens. Ik zag die Karen soldaten bij de viering van de dag van de revolutie.
Klik hier voor meer interviews.